ورزش
روایت بانوی کوهنورد از فتح قله دماوند با پای مصنوعی!
روزهای بروجرد- اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی گفت: پیش از تصادفم آدم فعالی بودم و بعد نمی‌خواستم قبول کنم که معلول هستم؛ به همین دلیل به سراغ ورزش‌هایی رفتم که برای یک معلول از ناحیه پا دور از ذهن است، اما توانستم راهم را با موفقیت جلو بروم.
سمیرا جرجانی، اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی در برنامه صبح پارسی شبکه جام جم، گفت: وقتی تصادف کردم پروسه پذیرش روانی این رویداد برایم سخت بود و در ابتدا نمی‌خواستم باور کنم که معلول شده‌ام و یک پایم را از دست داده‌ام؛ قبول نکردن آن به گونه‌ای به نفع من شد، چون به سراغ کوهنوردی رفتم.
وی ادامه داد: همه افراد موفق در زندگی خود چالش‌هایی داشته‌اند که همان چالش‌ها باعث رشدشان شده است. احساس می‌کنم بعد از تصادفم دوباره متولد شدم که شاید برای دیگران غیر قابل درک و باور باشد.
اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی تصریح کرد:سختی‌هایی که در کوهنوردی و پاراگلایدر پیش روی من بود و حتی زمانی که می‌خواستم شنا را شروع کنم برایم خیلی جالب بود؛ یعنی برای هر چیزی که می‌خواستم شروع کنم هزاران بار در درونم می‌مردم و زنده می‌شدم.
جرجانی بیان داشت:اما حالا زنی خودساخته هستم که این خودساختگی را از ورزش و کتاب خواندن به دست آوردم. مهم‌ترین توصیه‌ام به دیگران این است که روزانه نیم ساعت الی ۴۵ دقیقه کتاب بخوانند. کتاب مثل مادر و پدر و معلم است که با تجربیات مختلف باعث میشود ما رشد کنیم.
وی افزود: در مسیری که به رشد برسم خیلی سختی کشیدم، ولی به ترتیب برای خودم هدف گذاری کردم؛ برای مثال برای صعود به دماوند بار اول در یک نقطه‌ای کم آوردم، اما مدام به این فکر بودم که دوباره صعود کنم؛ چون شرایط من متفاوت بود.
جرجانی متذکر شد: در مازندران صعودی داشتم که به جز مربی هیچ کس حاضر نمی‌شد با من بیاید و من تنها خانمی بودم که در آن موقعیت به دماوند صعود کردم. اعتماد مربی و خواست خودم باعث شد به این موقعیت برسم.
اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی بیان کرد: روزهای سخت، تیره و تار زیادی در زندگی‌ام داشتم، اما همیشه دلم روشن بوده است که خدا هست.
همیشه جنبه‌های خوب زندگی را می‌بینم. به این توجه نمی‌کنم که یک پایم مصنوعی است؛ چون من چشمان و دستان سالمی دارم و حرف‌های دیگران که مرا بی انگیزه می‌کند برایم مهم نیست.
وی گفت: همیشه خدا را شکر می‌کنم و از او طلبکار نیستم و بسیار هم مسئولیت پذیر هستم. هیچ وقت به خدا نمی‌گفتم چرا من؟ بلکه به این فکر می‌کردم که چطور شرایط را بهتر کنم.
جرجانی ادامه داد: چهاربار دماوند رفتم و به علاوه سبلان و سماموس را فتح کرده‌ام. در ایران بلندترین نقطه دماوند است و بعد از صعود به آن تصمیم گرفتم شهر‌های دیگر ایران را هم بگردم و به جای اینکه در خود شهر گردش کنم به دره‌ها و آبشار‌های شهر مقصدم می‌رفتم.
اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی افزود: لذت کوهنوردی به همین سختی‌های در مسیر است وقتی به دماوند می‌رفتم به خاطر سختی مسیر می‌گفتم دیگر به کوه باز نمی‌گردم، اما وقتی به خانه می‌رفتم همه چیز را فراموش می‌کردم و دلتنگ کوه می‌شدم.
وی با اشاره به اینکه اولین و تنها بانوی معلول فاتح قله دماوند است، افزود: معلولان باید بیش از این به سمت ورزش پیش بروند.
اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی، اظهار داشت: پیش از تصادفم آدم فعالی بودم و بعد نمی‌خواستم قبول کنم که معلول هستم؛ به همین دلیل به سراغ ورزش‌هایی رفتم که برای یک معلول از ناحیه پا دور از دهن است، اما توانستم راهم را با موفقیت جلو بروم.
جرجانی گفت: تهرانی‌ها با دماوند هم هوا‌تر هستند، اما من، چون شمالی هستم دو روز طول می‌کشد. ابتدا باید مدت زیادی را هر هفته به کوه بروند و از ارتفاع مشخصی دوباره برگردند تا هم هوا شوند و بعد برای صعود آماده شوند.
وی تصریح کرد:همزمان که من کوهنوردی را شروع کردم خانمی از هند با پای مصنوعی به عنوان اولین خانم معلول جهان اورست را فتح کرده بود و من هم دوست دارم دومین خانم باشم. برنامه دیگرم این است که از فراز قله دماوند پرواز کنم.
اولین بانوی فاتح قله دماوند با پای مصنوعی یادآور شد: یکی از اهدافم این است که مرکزی را راه اندازی کنم و به افرادی که در شرایط سخت و ناامیدی قرار می‌گیرند آموزش امید و انگیزه بدهم و تجربیات خودم را در اختیار آن‌ها قرار دهم تا قدرت پذیرش برای آن‌ها به اندازه‌ای که برای من سخت بود آزاردهنده نباشد.
