داشتن حجاب اجباری یا اختیاری؛ مساله این است

کلثوم دلیران- اختیاری شدن حجاب در عربستان و برداشتن قانون منع حجاب اجباری در ماه های اخیر تبعاتی به دنبال داشته که می طلبد متولیان امر در حوزه فرهنگ حجاب بویژه بانوان تصمیم گیر در سطح کلان وارد عمل شوند.

حجاب و عفاف به معنای حجب و حیا و عفیف بودن است که این دو مفهوم در دین اسلام مکمل یکدیگر معرفی شده و در آیات، روایات و احادیث به رعایت آن سفارش اکید شده است.

در ایران به واسطه اینکه کشوری اسلامی است، حجاب داشتن زنان و دختران جامعه نوعی پوشش الزامی محسوب می شود که همه بانوان ملزم به رعایت، حفظ و صیانت از آن هستند و همان طور که مقام معظم رهبری هم می فرمایند:”اسلام به عفاف زنان اهمیت می دهد البته عفاف مرد هم مهم است، عفاف مخصوص زنان نیست، مردان هم باید عفیف باشند”. به این موضوع پی می بریم که داشتن حجاب و عفیف بودن تنها مختص زنان نبوده و شامل مردان جامعه اسلامی نیز می شود.

انتخاب حجاب و پوشش اسلامی در بین زنان جامعه ایرانی یک تفکر و پذیرفتن آن به عنوان یک ایدئولوژی است که فرد محجبه در نهاد خانواده با فراگیری آموزه های دینی داشتن حجاب را هم در کنار سایر شئونات اسلامی پذیرفته است.

با نگاهی به سیر حجاب در گذر زمان از اوایل انقلاب تا کنون، می بینیم هر چه به سمت جلو پیش رفته ایم، بدون هیچ گونه تعارفی از اهداف و سیاست های نظام و دستگاه های فرهنگی متولی در امر ترویج فرهنگ حجاب دور شده ایم.

ترویج فرهنگ غرب در دو دهه اخیر که مقام معظم رهبری از آن به عنوان “تهاجم فرهنگی” و “شبیخون فرهنگی” نام می برد و راه اندازی جنگ نرم از سوی دشمنان علیه ملت ایران به ویژه نوجوانان، جوانان، زنان و دختران جامعه اسلامی را دچار هویتی غربزده و غربگرا کرده که باید بگوییم تا حدود زیادی هم موفق بوده اند.

امروزه با مدرنیته شدن دنیای پیرامون، تغییر سبک زندگی، پیشرفت تکنولوژی، ورود به عصر ارتباطات و فضای مجازی برخی آموزه های دینی مانند حجاب و انتخاب آن از سوی زنان ایرانی تحت الشعاع قرار گرفته است و این بسی جای نگرانی دارد.

حجاب امری شخصی اما واجب الهی است که ترویج آن مستلزم حضور بانوان سیاست گذار فرهنگی و تصمیم گیر در سطح کلان کشور بوده که با برنامه ریزی های درست می توانند برای اقشار مختلف زنان و دختران جامعه اسلامی نسخه مناسب و در خور شآن بپیچانند.

در طول سال های گذشته دستگاه های متولی و برنامه ریز فرهنگی در حوزه ترویج فرهنگ حجاب و عفاف به عنوان یکی از مولفه های امر به معرف و نهی از منکر راهکارهای زیادی ارائه داده اند که با توجه به ولنگاری اجتماعی، ترویج بی بندوباری و بدحجابی در جامعه امروزی پی می بریم برنامه های اجرایی انجام شده آنگونه که باید به نحو احسن موفق نبوده است.

متولیان برای ترویج حجاب در سطح جامعه باید برای مردم این مهم را روشن کنند که عدم رعایت حجاب در بین زنان و دختران جرم است یا گناه.

این مساله نیز باید شفاف سازی شود که ترویج حجاب با اعمال قانون حل نمی شود یک زن در جامعه اسلامی اول باید عفیفه بودن را بپذیرد بعد حجاب را به عنوان پوشش برتر برای در امان ماندن از نگاه نامحرمان برگزیند و این به معنای انتخابی آزادانه است که منشآء آن از نهاد خانواده از بدو تولد با فرا گیری آموزه های دینی که با اهل خانه عجین شده نشات گرفته و اجباری در حجاب و پوشش اسلامی نیست و فرد آگاهانه راه عفت و پاکدامنی را از طریق انتخاب حجاب برای خود بر گزیده است.

از این نکته در می یابیم اعمال قانون تا حدودی در سطح جامعه کاربرد دارد آنهم تا زمانی که به نظم اجتماعی اشکالی وارد نکند و گرنه با فشار و تهدید ولو برای مدت کوتاهی نمی توان زنان جامعه را به حجاب و پوشش مجبور کرد.

نکته قابل تامل این است که در طول دهه های گذشته افرادی در سطح کلان کشور برای بانوان و حوزه حجاب و عفاف تصمیم گرفته اند که شاید با دغدغه های این جنس آگاهی لازم را نداشته اند و همین مساله نشانه ضعف فرهنگی و عدم پیشبرد برنامه های فرهنگی در حوزه حجاب است.

می طلبد بانوان نخبه و سیاستگذار در حوزه های فرهنگی در امر حجاب به طور جدی وارد عمل شده و با طرح ایده های نو در غالب اجرای برنامه های مختلف خلآء موجود و شکافی که بین زنان از نظر پوشش ظاهری را از بین برده و با همه جانبه نگری و همگرایی تحول شگرفی در ترویج و پذیرش حجاب به عنوان فرهنگ اسلامی و احیای آن در سطح جامعه و نسل جدید ایجاد کنند.

با اختیاری شدن حجاب در عربستان و برداشته شدن قانون ممانعت با حجاب اجباری، برخی از مخالفان در داخل کشور به دنبال گرفتن ماهی از آب گل آلود هستند که این موضوع را در ایران نیز مطرح کنند اما مسئولان و سیاست گذاران باید نسبت به این امر آگاهی کامل داشته و نگذارند این تفکر غلط از سوی سودجویان سیاسی و فرهنگی با سهل انگاری عامدانه در سطح جامعه تزریق شود.

اختیاری شدن حجاب مساوی است با صادر شدن مجوز انجام دیگر محرمات از سوی مردم که این با شئونات کشوری اسلامی چون ایران هیچگونه همخوانی ندارد.