دانش آموزان بسیاری موبایل ندارند، موبایل‌دارها پول اینترنت آن را ندارند

روزهای بروجرد- یکی از دغدغه‌های مهم مردم و مسئولین پس از همه‌‎گیری کرونا مسئله آموزش به خصوص برای مدارس و دانش آموزان در مقاطع مختلف بود. در ابتدا آموزش و پرورش با همکاری صدا و سیما آموزش تلویزیونی را راه‌اندازی کرد و دبیران با استفاده از ظرفیت واتس اپ و تلگرام با دانش آموزان در ارتباط بودند.

حالا اما وزارت آموزش و پرورش یک اپلیکیشن راه انداخته به اسم شاد که قرار است پل رسمی ارتباطی بین دبیر و دانش آموزان باشد و امکانت ویژه‌ای برای آموزش داشته باشد.

ظهور یک باره شاد همه را یاد سروش می‌‎اندازد. اپلیکیشنی که چند وقت قبل از فیلتر تلگرام از روی کدهای اپن سورس ساخته شد و بعد از فیلتر تلگرام قرار شد جایگزینش باشد، اما چنان شکستی خورد که حالا صدا و سیما دنبال فروش آن است.

آمارهای متناقض؛ نفوذ شاد ۸۰ یا ۳۰ درصد؟

آموزش و پرورش به دبیران و دانش آموزان تکلیف کرده که شاد را نصب کنند و حسابی هم از عملکرد و نفوذ این اپلیکیشن راضی است. سرپرست مرکز برنامه‌ریزی و فناوری اطلاعات وزارت آموزش و پرورش معتقد است «۸۰ تا ۸۵ درصد دانش‌آموزان می‌توانند از شاد استفاده کنند.» او البته می‌گوید که دنبال راه جایگزین برای آن بیست درصد باقی مانده نیز هستند.

در سوی دیگر اما فاطمه ذوالقدر نماینده مجلس، نفوذ شاد در بین دانش آموزان را سی درصد دانسته و با فرض از دست رفتن سال جاری آموزشی هشدار می‌دهد که باید برای سال آینده آموزشی فکری کرد.

با توجه به آن‌چه از سطح جامعه به گوش می‌رسد به نظر می‌آید آمار نماینده مجلس به واقعیت نزدیک‌‌تر است، آن‌چنان که حتی در سطح شبکه‌های اجتماعی تلگرام و توییتر هم بسیاری از پدر و مادرهای موبایل دار و اینترنت بلد گفته‌اند که یا موفق به نصب شاد نشدند یا شاد روی گوشی آن‌ها کار نمی‌کند!

آمارهای جسته و گریخته‌ای هم که تا روزهای آخر فروردین موجود است نشان می‌دهد که میزان نفوذ شاد در بسیاری از استان‌ها زیر بیست، در سیستان بلوچستان زیر ده و حتی در استانی مثل تهران زیر پنجاه درصد است.

دانش آموزانم گوشی ندارند

یکی از معلم‌ها که در دبستانی در منطقه شوش تهران به دانش آموزان درس می‌دهد درباره چالش‌های اخیرش در تدریس مجازی به سلام نو می‌گوید: از سی و هشت دانش آموز کلاس من هجده نفر اصلا در خانواده خود موبایل ندارند. این یعنی یا خانواده کلا موبایل ندارد، یا اگر هم موبایلی هست هوشمند نیست تا برای آموزش استفاده شود.

این معلم ادامه می‌دهد: از بیست نفر باقی مانده هم گوشی چند نفر قدیمی است و چند نفر گفته‌اند که دیگر توان هزینه کردن برای اینترنت آموزش مجازی را ندارد.

یکی از مدیران مدارس ابتدایی منطقه پانزده آموزش و پرورش تهران با اشاره به مشکلات مشابه گفت: مادران بسیاری این روزها به من مراجعه می‌کنند و با گریه می‌گویند که نمی‌دانند برای آموزش فرزندانشان چه کار کنند. من شخصا برای یک نفر گوشی خریدم، نرم افزار را نصب و شیوه استفاده را یادش دادم ولی تعداد این مشکلات این قدر زیاد است که کمک شخصی من گرهی را باز نمی‌کند.

او ادامه می‌دهد: برخی دبیران ما هم با مشکل مواجه شده‌اند چون توان پرداخت هزینه بسته‌های اینترنت را ندارند و حقوقشان آن قدر نیست که بدون نگرانی هزینه اینترنت را بدهند. ما هم به عنوان یک مدرسه دولتی نه خودمان توان کمک هزینه به دبیران را داریم نه خانواده‌ها این قدر ثروتمند هستند که از آن‌ها درخواست کمک کنیم.

اما این مسئله چیزی نیست که فقط در حرف دبیران قابل مشاهده باشد. موبایل فروشی‌ها و مغازه‌های خدمت کامپیوتر این روزها با پدر و مادرهایی مواجه هستند که شیوه نصب شاد را بلد نیستند یا به خاطر ورژن پایین اندرویید دنبال گوشی دسته دو می‌گردند تا هر طور شده مقدمات تحصیل فرزندشان را فراهم کنند.

این دردسرها تنها بخشی از مشکلات دانش آموزان و دبیران آن هم در شهری مثل تهران است و اوضاع در استان‌های دیگر فاجعه بار است. در سیستان و بلوچستان نه تنها چیزی بیش از پنجاه درصد دانش آموزان به اینترنت پایدار و البته موبایل دسترسی ندارند بلکه بسیاری نیمکت و تخته آموزش حضوری هم در اختیار ندارند. آن پنجاه درصدی هم که به موبایل و اینترنت دسترسی دارند با مشکلات مثل قدیمی بودن گوشی، گران بودن اینترنت مواجه هستند که باعث شده عملا روند آموزش در این استان و برخی استان‌های دیگر متوقف شود.

این در حالی است که وزیر آموزش و پرورش نه تنها مشکلی نمی‌بیند بلکه خبر حل مشکل ثبت نام اتباع خارجی در شاد را می‌دهد و می‌گوید: بیش از ۵۰۰ هزار دانش آموز اتباع خارجی داریم که آنها هم می‌توانند از امکانات و ظرفیت شبکه “شاد” همانند دانش‌آموزان ایرانی بهره‌مند شوند.

کاش آقای وزیر می‌گفت دانش آموز ایران یا اتباع خارجی که توان خرید گوشی و تامین هزینه اینترنت خود را ندارد چطور از شنیدن حل شدن مشکل ثبت نامش خوش حال شود؟ آیا دغدغه واقعی شاد آموزش و عدالت آموزشی است و آیا وزیر آموزش به این دردسرها فکر کرده یا مثل ماجرای سروش پای چیزهای دیگر در میان است؟

منبع: سلام نو