ورزش
آروین معظمی: روی حمایت مسوولان حساب نمیکنم/مهیای حضور در مسابقات آسیایی میشوم
به گزارش فارس، آروین معظمی گودرزی متولد فروردین ماه سال ۱۳۶۹ و دوچرخه‌سوار بروجردی است که از سال ۲۰۰۷ به عضویت تیم ملی درآمده و تاکنون مدالهای رنگارنگ زیادی را از مسابقات کشوری و برون مرزی به دست آورده است.
وی که از رده سنی جوانان به عضویت تیم ملی درآمده هم اکنون در رده سنی بزرگسالان رکاب میزند و هم اینک دانشجوی رشته تربیت بدنی در مقطع کارشناسی است.
در حالی معظمی گودرزی به عنوان تنها ورزشکار لرستانی شرکتکننده در مسابقات المپیک همواره خود را پایبند به افتخارآفرینی برای شهر و استانش میداند که همچون بسیاری دیگر از ورزشکاران از نامهربانی مسوولان گلایه کرده و دریافته که دیگر نباید روی حمایتشان حساب کند.
او که خود را برای حضور در بازیهای آسیایی آماده میکند، آرزویش حضور در مسابقات ریو دوفرانس و کسب نتایج خوب در این رقابتها است.
معظمی گودرزی که شاهد خداحافظی بسیاری ورزشکاران دوچرخه‌سوار بروجردی و لرستانی با این رشته ورزشی بوده، معتقد است که اگر مسوولان همت کرده و نقش حمایتگر خود را به خوبی ایفا کنند، لرستان میتواند صاحب یک تیم در سطح آسیا بوده و افتخارآفرینیهای بسیاری را در این ورزش از آن خود کند.
در ادامه گفتوگوی ما با این دوچرخه‌سوار قهرمان بروجردی را میخوانید.
*چه عاملی محرک ورودتان به رشته دوچرخه‌سواری شد؟
خودم به این رشته ورزشی علاقمند بودم، در کنار آن فعالیت حرفهای داییهایم در این ورزش محرک ورودم به دنیای دوچرخه‌سواری شد.
به این ترتیب از سال۱۳۸۰ به این رشته ورزشی علاقمند شدم و از سال ۸۴ تاکنون به صورت حرفهای در بخش جاده دوچرخه‌سواری میکنم.
*مهمترین مدالهایی که تاکنون به دست آوردهاید، کدامند؟
۱۲ مدال قهرمانی آسیا از سال ۲۰۰۸ تاکنون در ردههای سنی جوانان، امید و بزرگسالان، حضور در المپیک ریو سال ۲۰۱۶، حضور در دو بازی آسیایی گوانگجو چین و اینچئون کره جنوبی و کسب مقام چهارم در گوانگجو و مدال نقره در اینچئون.
همچنین میتوان حدود ۱۵۰ مدال کشوری در بازیهای لیگ و مسابقات قهرمانی کشور را به این مدالها افزود.
*اصلی‌ترین رقابت ورزشی که تیم ملی دوچرخه‌سواری پیش رو دارد کدام است؟
بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا که اوایل شهریور امسال برگزار میشود، اصلی‌ترین رقابت‌های پیش روی تیم ملی و سومین تجربه حضور بنده در مسابقات آسیایی است.
*آمادگی تیم ملی کشورمان را برای حضور در این رقابتها چطور میبینید؟
خوشبختانه کادر فنی و سرمربی خوبی داریم و با برگزاری اردوها در حال آماده شدن برای حضور در این دور از بازیهای آسیایی هستیم.
البته نباید فراموش کرد که از لحاظ سختافزاری و امکانات ورزشی از کشورهای دیگر جا ماندهایم و با وجود افزایش قیمت دلار و گران شدن تجهیزات ورزشی دیگر از نظر مالی شرایط تهیه و خرید آنها را نداریم.
اینها همه در حالی است که امکانات سختافزاری و تجهیزات ورزشی در رشته دوچرخه‌سواری حرف اول را میزند و دوچرخههایی که ورزشکاران از آنها استفاده میکنند، نقش بسیار زیادی در روند بازیها دارند.
با این شرایط و در حالی که با افزایش نرخ دلار قیمت دوچرخهها به حدود ۶۰ تا ۷۰ میلیون تومان رسیده است، با توجه به در پیش رو بودن بازیهای آسیایی امیدواریم که فدراسیون هر چه زودتر نسبت به خرید دوچرخه مورد نیاز اعضای تیم ملی اقدام کند.
*ارزشمندترین مدالی که تاکنون به دست آوردهاید، کدام است؟
اگر چه مدال طلای قهرمانی آسیا را در پرونده ورزشی خود دارم، اما مدال نقره بازیهای آسیایی اینچئون برایم ارزشمندترین است.
*دلیل ارزشمندی این مدال را میگویید؟
برخی کشورها برای حضور در بازیهای آسیایی که هر ۴ سال یک بار برگزار میشود و مدالآوری در این رقابتها حتی برنامهریزیهای ۸ یا ۱۲ ساله انجام می دهند.
از طرفی مدالآوری در این رقابتها ارزشمند است، چرا که در تاریخ ورزش کشور ثبت میشود و ارزش خاصی برای کمیته المپیک دارد.
*کشورمان چه جایگاهی در رشته دوچرخه‌سواری در آسیا دارد؟
تا به حال ورزش دوچرخه‌سواری کشورمان در بخش جاده در آسیا جایگاه خوبی داشته اما به نظر من زنگ خطر آن در بخش جاده به صدا درآمده است، چرا که تعداد مسابقات برگزار شده در کشور ما از کشورهای دیگر بسیار کمتر شده و کیفیت مسابقاتمان نیز پائینتر آمده است.
با این تفاسیر و با وجود سرمایهگذاری که کشورهای دیگر دارند در این بخش انجام میدهند، ممکن است که آنها از ما پیشی بگیرند.
*استعداد بروجرد را در این رشته ورزشی چطور میبینید؟
بروجرد پیشتر قطب اول دوچرخه‌سواری در کشور بود، به طوریکه تیم این شهرستان چندین سال در مسابقات قهرمانی کشور جزو تیمهای برتر بود و حتی سال گذشته با کمترین امکانات توانست در لیگ پیست کشور سوم شود.
اینها همه نشاندهنده وجود ظرفیتهای موجود در این شهرستان در رشته دوچرخه‌سواری و استعداد ورزشکاران بروجردی است، اما حیف که جای خالی حمایتهای مسوولان و ناتوانی خانوادههای ورزشکاران در تامین هزینههای زیاد این ورزش گران موجب شده آنها یکی پس از دیگری با دوچرخه‌سواری خداحافظی کنند.
*با درگذشت علی نوروزیان ملی‌پوش دوچرخه‌سوار بروجردی آیا وعده مسوولان برای احداث یک پیست دوچرخه‌سواری عملی شد؟
خیر متأسفانه. آن زمان هم میدانستم که وعدههای مسوولان در این باره عملی نمیشود و دست آخر هم کسی جوابگوی ما نشد.
*نبود پیست چه اندازه به ورزش حرفهای دوچرخه سواری آسیب میزند؟
تاثیر این نقیصه بسیار زیاد و قابل توجه است، بنده قبلا در بخش پیست رکاب میزدم، اما به دلیل جای خالی پیشت دوچرخه‌سواری در بروجرد و نداشتن شرایط تمرینی به همراه ورزشکاران دیگر مجبور بودیم که در جاده تمرین کنیم که البته خطرات زیادی داشت.
*حمایت مسوولان از شما و دیگر ورزشکاران چطور است؟
امسال پس از گذشت ۴ سال که هیچ تجلیلی از بنده نشده بود، از من تجلیل شد.
متأسفانه نبود حمایتهای مالی مسوولان و حداقل امکانات مورد نیاز ورزشکاران باعث خداحافظی خیلیها از ورزش دوچرخه‌سواری شده است، به طوریکه حدود پنج سال پیش بین ۲۰ تا ۲۵ ورزشکار در بروجرد تمرین میکردیم، اما حالا من و دو نفر دیگر باقی ماندهایم.
پیش از این تیم پیست دوچرخه‌سواری بروجرد با کمترین امکانات در مسابقات لیگ برتر کشور شرکت میکرد، اما آن تیم هم دیگر فعال نیست.
*آیا موفق به کسب سهمیه زمین قهرمانان مدالآور شدهاید؟
خیر. با وجود پیگیریهای زیاد موفق به این کار نشدم، اگر چه ورزشکارانی که با من در مسابقات آسیایی موفق به کسب مدال شدند، تجلیل شده و سهمیه زمینشان را گرفتند، اما پس از ۱۲ سال ورزش حرفهای و پایبندی به مدالآوری برای شهر و استانم هیچ وقت از من تجلیل نشد.
پیشتر پیگیر کسب سهمیه زمین بودم، اما بعدها که متوجه شدم غیر از اینکه وقتم گرفته شده و شخصیت خودم را پائین میآورم، اتفاق دیگری نمیافتد دیگر ادامه ندادم.
به این ترتیب بنده هم مثل خیلی از ورزشکاران دیگر دندان حمایت مسوولان را کشیدهام که اگر این کار را نمیکردم، تا به حال ورزش را کنار گذاشته بودم.
*با وجودیکه شغلی ندارید، منبع درآمدتان از کجاست؟
بنده حدود ۴ سال است که با تیم پیشگامان کویر یزد قرارداد دارم و حضور در این تیم موجب شده که منبع درآمدیام تامین شود، اگر چه حدود نیمی از آن هم صرف خرید دوچرخه و دیگر تجهیزات ورزشی میشود.
با این وجود مشکل مالی خاصی برایم پیش نیامده و توانستهام، زندگیام را بچرخانم.
*ایدهآلتان در ورزش دوچرخه‌سواری چیست؟
ایدهآلم این است که در وهله اول در این رشته ورزشی حرفهای شوم.
رکاب زدن در مسابقات تور دو فرانس و کسب نتیجه قابل قبول در این مسابقات به عنوان مهمترین رقابت‌های دوچرخه‌سواری جهان ایدهآلم است.
متاسفانه تاکنون هیچ ورزشکار ایران نتوانسته در این مسابقات که بخش باشگاهی برگزار میشود، حضور یافته و رکاب بزند و دلیلش هم این است که دوچرخه‌سواری کشور ما در مسابقات اروپایی شرکت نمیکند.
دلیل دیگر آن این است که حداقل بودجه ۱۶ تیم دعوت شده به این مسابقات باید حدود ۲ تا ۳ میلیون دلار یا شاید بیشتر باشد.
*تاکنون پیشنهادی برای حضور در تیمهای خارجی داشتهاید؟
زیر ۲۳ سال شرایط سنی برای بیشتر ورزشکارانی که میخواهند حرفهای شوند، من در این سن در کمپ جهانی دوچرخه‌سواری سوئیس تمرین میکردم و پیشنهادهایی برای رکاب زدن در تیمهای حرفهای داشتم.
اما با بازگشت به ایران و رفتن به خدمت سربازی بسیاریها از فرصتهایم را از دست دادم.
اکنون هم میتوانم در برخی تیمها رکاب بزنم، البته شرایط حضور در تیمهای اروپایی کمی دشوار شده و باید آنجا یک سال از جیب خودم هزینه کنم تا آنگاه بتوانم خودم را برای حضور در تیمها نشان دهم.
*تا کی در این رشته ورزشی میمانید؟
بازه زمانی خاصی برای خودم تعریف نکردهام، تا وقتی که بتوانم خوب رکاب بزنم ادامه میدهم، اگر چه در ورزش دوچرخه‌سواری سن خیلی ملاک نیست، اما نمیخواهم مثل خیلی از دوچرخهسواران کشورمان تا سن ۴۵ سالگی رکاب بزنم.
بنابراین تا زمانی که احساس کنم جای کسی را نگرفتهام، در این رشته میمانم و رکاب میزنم.
*چه انتظاراتی از مسوولان دارید؟
انتظارم این است که شرایط را برای داشتن یک تیم حرفهای در سطح آسیا در لرستان فراهم کنند که در صورت تحقق این مهم و حمایت مسوولان قطعا همه ورزشکارانی که دوچرخه‌سواری را کنار گذاشتهاند، بار دیگر به ورزش بازمی‌گردند.
در حالی در استان برای فوتبال و برخی رشتههای دیگر هزینه شده و میشود که هم اکنون دوچرخه‌سواری ورزش اول استان لرستان است.
داشتم یک تیم دوچرخه‌سواری در لرستان علاوه بر اینکه زمینه حضور ورزشکاران در مسابقات مختلف و تورهای بینالمللی را فراهم کرده و منبع درآمدی برای آنان تعریف میکند، به آنان انگیزه داده و بستر را برای اتفاقهای بهتر مهیا میکند.
*و حرف آخر اینکه چرا با وجود همه کاستیها دوچرخه‌سواری را ادامه دادید؟
علاقهام به این رشته ورزشی باعث شد که این مسیر را ادامه دهم، اگر چه بارها و بارها حوادثی برایم پیش آمده که اگر هر کس دیگری جای من بود، مسیرش را عوض میکرد.
با وجودیکه خیلی وقتها پول خرید تجهیزات و صرف هزینههای ورزشیام را نداشتم، اما هیچگاه ناامید نشدم و مسیرم را ادامه داد.
البته اگر به سالهای قبل برمیگشتم ورود به رشته دوچرخه‌سواری و فعالیت حرفهای در آن را در کشورمان انتخاب نمیکردم چرا که در ایران پتانسیلش نبود، اما اگر در اروپا بودم، این رشته را انتخاب کرده و ادامه میدادم.
…………
گفت‌وگو از مژگان شمس
