ورزش

گفت‎وگو با دختر نینجا؛ “رویا دیوَکان” نینجاکار بروجردی+ تصاویر

روزهای بروجرد- «مگر دخترها هم نینجا می‌شوند؟ توی کدام فیلم و سریال و کارتون دیدی ستاره سَمی از جیب یک دختر دربیاید؟ نینجا مرد است، مردی شکست‎ناپذیر که همه را یک‎تنه حریف است».

حالا هی بگو چیزهایی که دیده‎ای قصه بوده‎. هی بگو «نینجوتسو» یک رشته ورزشی و یک سبک زندگی است و مرد و زن نمی‎شناسد.

هی بگو دست از این‎ خط‎کشی‎ها بردار، به خرج بعضی‎ها نمی‎رود که نمی‎رود. من که زورم نمی‎رسد اما یک دختر نینجا شاید بتواند این کلیشه‎ها را بشکند.

«رویا دیوَکان» دختر دهه هفتادی اهل بروجرد، یک نینجای واقعی است؛ از آن دخترهای پر شر و شور ماجراجو که خستگی نمی‎شناسد. گرفتن مربیگری ۱۵ رشته ورزشی و فعالیت به‎عنوان بادیگارد کارهای روتین و دم‎دستی رویاست، او توانسته در استان لرستان، آموزش رشته رزمی نینجوتسو را برای اولین‎بار برای خانم‎ها راه بیندازد و حالا تنها مربی این رشته در استان لرستان است.

قصه رویا از زبان خودش: من، نینجا یا درست‎تر بگویم «کونوئیچی» هستم؛ در رشته «نینجوتسو» به مردها «نینجا» می‎گویند و به زن‎ها، «کونوئیچی». اما چون کلمه نینجا شناخته‎شده‎تر است من را هم به همین اسم صدا کنید.

نینجاها ترس ندارند، خشن نیستند و با کسی هم سر جنگ ندارند. نینجوتسو ورزش رزمی و چیزی بیشتر از آن است؛ راهی است برای پیداکردن نقاط ضعف جسمی و روحی و تقویت نقاط قوت.

ما در این ورزش، ۱۸ هنر یاد می‎گیریم؛ با دقت به محیط نگاه کردن، شناختن توانایی‌های روحی و جسمی، تمرینات بدن‎سازی، کاربرد سلاح‎های سنتی و مدرن، شناخت علم شیمی، آشنایی با علم ستارگان، جهت‎یابی، حرکات آکروباتیک، عکس‎العمل‌های صحیح دربرابر محرک‌های ناگهانی و… . این مجموعه شگفت‎انگیز از توانایی و مهارت، من را تشویق کرد که بروم سراغ نینجوتسو.

قبلش کلی رشته ورزشی دیگر را امتحان کرده بودم؛ شنا، اسکیت، آمادگی جسمانی، توی ۱۵تایش مدرک مربی‎گری گرفته‎بودم؛ پرورش اندام، ایروبیک، تی‎آرایکس اما نینجوتسو دنیای دیگری بود.

در شهر من، جایی برای آموزش این رشته به خانم‎ها وجود نداشت. مجبور بودم بروم تهران. وقتی نینجوتسو را یاد گرفتم، دلم خواست آموزش این رشته را در لرستان برای خانم‎ها راه بیندازم. همه می‎ترسیدند. یک خانم، رزمی کار کند؟ نینجا بشود؟

توی صفحه شخصی‎ام عکس و فیلم می‎گذاشتم تا شاید نگاهشان درباره این ورزش تغییر کند، برایم می‎نوشتند خانم‎ها را چه به این کارها!

کلی طول کشید تا هم خانم‎ها به خودباوری رسیدند و هم دیگران، به ما اعتماد کردند. حالا من ۱۰۰ نفر هنرجو دارم و خیلی‎ها ما را می‎شناسند؛ سال گذشته عکس و خبر زنان نینجای بروجرد را همه خبرگزاری‎های مهم داخلی و خارجی کار کردند. رسیدن به چنین روزی، اصلا راحت نبود.

خستگی اما دوروبر ما پیدایش نمی‎شود؛ من هر روز، از ۶:۳۰ صبح تا ۸ شب تمرین می‎کنم؛ ۹تا۱۲ شب برنامه ورزشی می‎نویسم، بعدش تا ۲ مطالعه می‎کنم. ساعت ۲ می‎خوابم تا ۶ صبح که دوباره کار و تمریناتم شروع می‎شود. این انرژی و حال خوب را از نینجوتسو دارم که هنری است به لطافت گل، به سختی فولاد و به تندی رعد. هنرجوی سه، چهارساله‎ای داشتم که خیلی گوشه‎گیر و خجالتی بود؛ بعد از سه چهارماه تمرین، وارد سالن که می‎شد با همه دست می‎داد. هنرجوی مسنی دارم که دخترش هم‎سن‎وسال من است و با علاقه می‎آید سر تمرین. در این رشته محدودیت سنی وجود ندارد، هرکسی می‎تواند بهره خودش را از آن ببرد.

در خانواده به تو به‎عنوان یک دختر چه چیزی یاد داده‌اند؟

پدرم همیشه به من ایمان داشته و می‎گوید هرجا می‎روی سالم برگرد. من هم اگر دختری داشته‎باشم دلم می‎خواهد قوی باشد نه لوس و نازنازی که از پس کارهای خودش هم برنیاید.

روز دختر دوست داری چه هدیه‎ای بگیری؟ من همیشه دنبال به‎دست آوردن بوده‎ام و خیلی به گرفتن، عادت ندارم.

الان برای من چیزی قشنگ‎تر از موفقیت هنرجویانم وجود ندارد. برای بادیگارد و تشریفات از تهران بهم زنگ می‎زنند، با درآمدی چندین‎برابر درآمد فعلی‎ام. به‎دلیل هنرجویانم نمی‎روم چون دلم می‎خواهد رشدکردن و قوی شدن نهال‎هایی را که کاشته‎ام، ببینم.(خراسان)

مقالات مشابه

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

این مطلب هم پیشنهاد میشود

Close
Close