ازدحام خفته یک شهر!

الهام شاهدپور- شهر در آرامش و سکوت است، چهره های عابران در پشت نقابی از ماسک های کاغذی پنهان شده و روابط رو به سردی گذاشته انگار ترس ویروس مهاجم و این میهمان ناخوانده کشور این روزها همه چیز را سرد کرده است.

دیگر خبری از آن شلوغی های آخر اسفند سه راه جعفری و خیابان شهدا نیست، دیگر گله گذاری هایمان از دست هیاهوی دست فروشان و رفت و آمد سخت به هسته مرکزی نیست، حالا شهر در آرامشی تحمیلی فرو رفته و صدایی از آدم ها شنیده نمی شود.

نماز جمعه هم این هفته تعطیل شد تا برای نخستین بار از تاریخ برگزاری اش پس از انقلاب اسلامی تجربه تعطیلی اش را در ذهنمان ثبت کنیم شرایطی که حتی در بحبوحه بمباران های جنگی نیز در این شهر به وجود نیامد و حالا اینگونه تلخ در خاطره هایمان یادگار می ماند.

از این چند خط نوشته ام نمی خواهم نتیجه گیری کنم و یا اینکه تحلیلی را از اوضاع فعلی ارائه دهم یا اینکه توصیه ای بهداشتی برایتان داشته باشم تنها دلتنگی برای هیاهوی خفته این روزهای شهر مرا وادار کرد تا یادآوری کنم آن روزهایی را که بی دغدغه و آرام و صمیمی کنار هم راه می رفتیم، خرید می کردیم و نگران یک ویروس کوچک نامرئی هم نبودیم.

گاهی در ازدحام روزمرگی هایمان چه زود یادمان می رود همان چیزهایی که از داشتنشان گلایه می کنیم روزی برای یک لحظه بودنشان خدا خدا می کنیم.

این روزهای تلخ هم بی شک خواهد گذشت اما فراموش نکنیم داشته هایمان از بودن با یکدیگر تا جمع های صمیمی خانوادگی و دوستانه مان تا آن گشت و گذارهای وقت و بی وقت در بازار و دامان طبیعت چقدر قیمتی است.